EEN NIEUWE LENTE, EEN NIEUW LEVEN

24 maart 2012 bij 4:18 PM (verhalen fictie)
Tags: baby, kinderen, lente, verzorgingshuis

—

Half dommelend zat de oude dame in haar stoel voor het raam. Dat was een heerlijk plekje, ze kon mooi uitkijken over de grote tuin die bij het verzorgingshuis hoorde. Tot twee jaar geleden had ze nog regelmatig een wandelingetje gemaakt in die tuin. Heerlijk vond ze dat, het optimaal beleven van de verschillende seizoenen, al vond ze de lente toch wel het mooist. Als alle bloemen weer in bloei kwamen, eerst de krokussen en sneeuwklokjes, later de tulpen. Een prachtig kleurenpalet, schitterend bewijs van nieuw leven.

Nu kon ze eigenlijk alleen nog genieten via het raam. Haar benen wilden al een tijdje niet meer en ook leek het wel of er niet genoeg lucht was om in te ademen. Berustend sleet ze haar dagen voor het raam. Even opende ze haar ogen, ze wilde zo graag de kleuren zien. De lente was net begonnen en de zon scheen al uitbundig. De temperaturen waren hoog voor de tijd van het jaar. Ze wilde niets liever dan even naar buiten. Even de frisse lentegeur opsnuiven en genieten van al dat moois. Er ontsnapte een zucht aan haar lippen en vermoeid sloot ze haar ogen weer. Het viel niet mee om zo lang wakker te blijven. Haar dagen werden korter en korter. Het zou niet lang meer duren, wist ze. En dat hoefde ook niet, 94 jaar was een prachtige leeftijd. Ze had haar leven geleefd, met al zijn ups en downs. Soms een beetje veel downs, maar ze was overal goed doorheen gekomen. Wat dat betreft mocht ze best tevreden zijn. Meestal was ze dat ook wel, maar soms overviel haar het gevoel, dat ze wel voor eeuwig wilde leven, omdat ze nog lang niet klaar was. Hoewel, eeuwig was natuurlijk wat overdreven. Ze wilde echter zo graag weten hoe het haar kleinkinderen zou vergaan. Of ze al hun dromen waar zouden kunnen maken en zo. Ze had er vijf, kleinkinderen, drie jongens en twee meisjes. Een van de kleindochters was hoogzwanger. Haar kindje werd deze lente verwacht. Een verdrietige trek verscheen op het gezicht van de oude dame. Waarschijnlijk zou ze haar eerste achterkleinkind nooit zien. Ze voelde hoe haar lichaam afscheid nam van het leven. Ze dommelde weer in en langzaam viel ook de schemer in.

Het luide rinkelen van de telefoon maakte haar wakker. Heel even moest ze zich concentreren. De telefoon rinkelde door en een vermoeide arm bewoog naar de ouderwetse hoorn. Haar vingers misten de kracht om de hoorn goed vast te pakken en hij viel terug op het toestel. Ze hijgde een beetje en probeerde te verzitten naar een houding die haar iets dichter bij de telefoon bracht. Weer rinkelde het apparaat. Nu kon ze met beide handen de hoorn pakken. Bevend bracht ze hem naar haar oor.

“Mam, ben je daar? Kun je me horen? Karin is net naar het ziekenhuis gebracht. Mam, je wordt overgrootoma, misschien vanavond al en anders morgen.”

De oude dame liet een zucht van opluchting, misschien kon ze de baby toch nog zien.

“Ik kom naar je toe zodra de baby er is en ik zeker weet dat alles goed is. Ik zal meteen foto’s voor je maken.”

De oude dame bedankte haar dochter voor dit goede nieuws. Met trillende handen legde ze de hoorn terug op het toestel. Ze keek naar buiten, maar het was al te donker om de kleurige bloemen te kunnen zien. Een nieuwe lente, een nieuw leven. Zo hoort het. Ze sloot haar ogen en leunde achterover in haar stoel. Met een glimlach op haar gelaat verdween, met een diepe zucht, het laatste restje leven uit haar lijf.

In het ziekenhuis perste Karin een uur later voor de laatste keer. Haar kindje werd opgevangen door de verloskundige en na de eerste kreten werd de baby op haar buik gelegd. Een meisje. De jonge moeder werd overvallen door een overweldigend gevoel van liefde. Dit was haar kindje, haar prinsesje. Even opende de baby de ogen en keek Karin recht aan. Er leek een blik van herkenning te zijn. Tevreden sloot het kleine meisje de ogen en maakte zachte smakgeluidjes. Ja, zo was het goed, hier hoorde ze thuis.

—